08 - Dr Kilner

Dr Kilner

Angielski lekarz, dr Walter J. Kilner, w 1911 roku użył koloru jako pomocy w stymulacji widzenia aury.

Dr Kilner badał używanie widzenia aury jako pomocy w diagnozowaniu zdrowia jego pacjentów. Używał do tego ekranów dycyjaninowych. Dycyjanin jest produktem barwienia smoły węglowej. Te ekrany składały się z dwóch kawałków szkła z barwnikiem dycyjaninowym zamkniętym pomiędzy nimi. Odkrył, że używając tych "gogli widzenia aury", jak je nazwał, mógł stymulować zdolność widzenia ludzkiej aury.

Wpatrywał się przez kilka minut przez te ekrany w jaskrawe światło. Następnie odwracał wzrok i patrzył na aurę otaczającą jego pacjenta. Mógł wtedy odnotowywać wszystkie zmiany i odchylenia w jego aurach, porównując je z innymi obserwacjami odnotowanymi u zdrowych ludzi. To pozwalało mu wykrywać chorobę w bardzo wczesnych stadiach, zanim pojawiły się jej właściwe symptomy.

Dr Kilner używał kilku odrębnych kolorowych ekranów i ich kombinacji. Różne ekrany pokazywały mu różne aspekty bądź warstwy aury.

Używał także pasków jaskrawych, kolorowych ubrań. Po przygotowaniu swoich oczu, patrząc przez jeden ze swoich ekranów, wpatrywał się w jeden z tych pasków. Powodowały one powstanie w polu widzenia iluzorycznego pasa innego koloru. Był on wykorzystywany jako małe okno, które przemieszczane poprzez przenoszenie spojrzenia, podświetlało różne części aury badanej osoby. To dawało mu inny obraz aury w danym obszarze.

Jak to działa:
Poprzez patrzenie przez te ekrany na jasne światło, dr Kilner nasycał swoje oczy powolnym kolorem aury tego ekranu (jego odwrotnym, przeciwnym kolorem). To sprawiło, że jego oczy były skrajnie wrażliwe na ten szczególny kolor aury, umożliwiając mu oglądanie tego koloru w aurze osoby. Różnie zabarwione ekrany pozwalały mu obserwować różne kolory w aurze. Użycie pasów koloru pozwalało mu obserwować powolny kolor auryczny (odwrócony kolor), kolorowego pasa bez oryginalny kolor ekranu, którego używał, ukazując w aurze małe pasmo całkowicie innego koloru. Ten mały pasek koloru mógł być przemieszczany wokół aury pacjenta poprzez zmianę jego położenia, tak jak małe okno ukazujące obejmowany obszar.

Interesującą rzeczą odnośnie pracy dra Kilnera było odkrycie, że używając tych ekranów przez kilka miesięcy lub dłużej, coraz mniej ich potrzebował. Przez ciągłe wysilanie się, aby przy pomocy gogli zobaczyć aury, stymulował swój ośrodek brwiowy i opanował wizualną technikę potrzebną do jej postrzegania. W końcu osiągnął zdolność pełnego widzenia aury, tzn. nie potrzebował już gogli, by ją zobaczyć.

Jeśli udałoby ci się zdobyć kopię książki dra Kilnera, odkryjesz, że zawiera ona wiele dobrych ilustracji przedstawiających aurę taką, jaką widział on i jego asystenci. Pokazują one różne efekty, które osiągnął używając kombinacji różnych kolorowych ekranów i kolorowych pasów.

• Książka dra Kilnera jest umieszczona w spisie literatury w książce, którą czytałem, jako: Kilner, Walter John. (1965). "The Human Aura." (New Ed.). New York: University Books. Zażądano ode mnie 300$ za zakup tej książki.

Uwaga:
Nie mogę komentować efektywności używania oryginalnych gogli widzenia aury, jako że nigdy takich nawet nie widziałem. Jednakże eksperymentowałem z parą szkieł, którą zrobiłem sam, kilka lat temu. Użyłem dwóch kawałków szkła, pokryłem je ciemnoniebieskim barwnikiem i zabezpieczyłem krawędzie. Podążałem za instrukcjami dra Kilnera, wpatrując się w jaskrawe światło poprzez ten ekran, itp.

To powodowało, że moje oczy niezwykle piekły i po chwili przestałem ich używać. Działały jednak i ukazały mi kilka interesujących efektów związanych z aurą. Stwierdziłem jednak, że nie jest to zdrowa praktyka, w związku z bolesnym pieczeniem, jakie powodowało to w moich oczach i z możliwością ich uszkodzenia. W swojej książce dr Kilner umieszcza ostrzeżenie przed tym nieprzyjemnym efektem ubocznym - pieczeniem i bólem oczu.